Informacje na temat zajęć można uzyskać u instruktora hipoterapii:
Andrzej Wojtasik
Informacje na temat hipoterapii.
DEFINICJA
Hipoterapia jest to ukierunkowane działanie terapeutyczne mające służyć
poprawie funkcjonowania człowieka w sferach fizycznej, emocjonalnej,
poznawczej i/lub społecznej, podczas którego, specjalnie przygotowany koń,
stanowi integralną część procesu terapeutycznego.
Realizowana jest przez wykwalifikowanego hipoterapeutę zgodnie z
zaleceniami lekarza kierującego na hipoterapię i we współpracy z innymi
specjalistami prowadzącymi danego pacjenta.
ODDZIAŁYWANIE HIPOTERAPII
1. Sfera fizyczna – podnoszenie ogólnej sprawności, normalizacja napięcia
mięśniowego; torowanie prawidłowego wzorca chodu; poprawa
koordynacyjnych zdolności motorycznych, głównie równowagi i poczucia
rytmu; poprawa orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała;
stymulacja i normalizacja czucia głębokiego i powierzchniowego.
2. Strefa emocjonalno-motywacyjna – wzrost motywacji i akceptacji
procesu terapeutycznego; zwiększenie poczucia własnej wartości;
zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.
3. Strefa poznawcza – stymulacja odbioru wrażeń zmysłowych; poprawa
percepcji wzrokowej i słuchowej; stymulacja uwagi, pamięci, myślenia,
mowy; nabywanie i rozwijanie nowych umiejętności.
4. Strefa społeczna – aktywizacja psychospołeczna; rozwijanie
pozytywnych relacji społecznych.
FORMY HIPOTERAPII
Fizjoterapia na koniu – gimnastyka lecznicza na koniu poruszającym się
stępem, mająca na celu usprawnienie ruchowe; prowadzona przez fizjoterapeutę
lub pod jego kierunkiem.
Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka – zespół działań jeździeckich,
pedagogicznych i psychologicznych podejmowanych w celu usprawnienia
intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego i fizycznego; prowadzona przez
psychologa, pedagoga, terapeutę zajęciowego lub pod ich kierunkiem.
Terapia kontaktem z koniem – celem terapii jest nawiązanie kontaktu
pacjenta ze zwierzęciem, z otaczającym środowiskiem, wreszcie z innymi
ludźmi, jej istotą jest kontakt pacjenta z koniem, stworzenie sytuacji
terapeutycznej, a nie samo dosiadanie konia; prowadzona przez psychologa,
pedagoga, lekarza psychiatrę lub pod ich kierunkiem.
Ponadto wyróżnia się jazdę konną dla osób niepełnosprawnych (rekreacyjną
i sportową), która nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana i
może mieć aspekt terapeutyczny.
WSKAZANIA
Hipoterapia może przynosić korzyści we wszystkich obszarach funkcjonowania
człowieka: fizycznym, motywacyjnym, emocjonalnym, poznawczym oraz
społecznym. Każda osoba niepełnosprawna, cierpiąca na jakąkolwiek chorobę
czy zaburzenie może wynieść specyficzne dla siebie korzyści z zajęć
hipoterapeutycznych.
Hipoterapii poddawane są najczęściej osoby z następującymi schorzeniami i
zaburzeniami rozwoju.
Dzieci
Zespoły neurologiczne
1. Mózgowe porażenie dziecięce, konieczna samodzielna kontrola głowy i
czynna pozycja siedząca pacjenta.
2. Stany po urazach czaszkowo-mózgowych.
3. Minimalne uszkodzenia mózgu.
4. Choroby mięśni (przy sile mięśni ocenianej w skali Lovetta na min. 3
punkty), konieczna indywidualizacja intensywności i czasu zajęć.
5. Dzieci niedowidzące i niewidome.
6. Choroby i zaburzenia psychiczne.
Zespoły ortopedyczne
1. Wady postawy.
2. Skoliozy do 20° wg Coba z wyjątkiem progresujących skolioz
idiopatycznych.
3. Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn.
Inne
1. Zespoły genetyczne, np. Zespół Down’a (z obowiązkowym zdjęciem rtg –
bocznym i czynnościowym – odcinka szyjnego kręgosłupa).
2. Przepukliny oponowo-rdzeniowe, w zależności od wysokości uszkodzenia,
obrazu klinicznego, współwystępowania wodogłowia.
3. Zespoły psychologiczne: zaburzenia emocjonalne, upośledzenia umysłowe,
niedostosowanie społeczne.
4. Opóźnienie psychoruchowe o nieustalonej etiologii.
Dorośli
1. Stwardnienie rozsiane.
2. Stany po udarze.
3. Stany po urazach czaszkowo – mózgowych.
4. Inne choroby narządu ruchu na tle neurologicznym i ortopedycznym.
5. Choroby i zaburzenia psychiczne.
6. Uzależnienia.
7. Patologie społeczne.
PRZECIWWSKAZANIA
Przeciwwskazania bezwzględne
– Uczulenie na sierść, pot lub zapach konia.
– Nie wygojone rany.
– Nietolerancja tej formy terapii przez pacjenta, np. niepohamowany lęk.
– Odklejanie siatkówki, wzmożone ciśnienie śródgałkowe.
– Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym i czynnej pozycji
siedzącej.
– Wodogłowie bez wszczepionej zastawki.
– Niestabilność kręgów szyjnych występująca np. w zespole Down’a.
– Zwichnięcia i podwichnięcia stawów biodrowych.
– Skoliozy powyżej 20° wg Coba oraz progresujące skoliozy
idiopatyczne.
– Choroby mięśni przy sile mięśni ocenianej poniżej 3 punktów w skali
Lowetta.
– Pogorszenie stanu w zespołach neurologicznych, stanach po urazach
czaszkowo-mózgowych, ADHD, chorobach mięśni.
– Ostre stany chorób i zaburzeń psychicznych.
– Podwyższona temperatura.
– Ostre choroby infekcyjne.
Przeciwwskazania względne:
– Padaczka.
– Upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim.
– Zaburzenia mineralizacji kości.
– Utrwalone deformacje i zniekształcenia, przykurcze, ograniczenia
zakresu ruchu układu kostno-stawowego.
– Przepuklina oponowo-rdzeniowa zlokalizowana w odc. lędźwiowym.
– Dyskopatia.
– Hemofilia oraz inne skazy krwotoczne.
– Schorzenia okulistyczne – wymagana konsultacja.
